- adimo
- ăd-ĭmo, ēmi, emptum, 3, v. a. [emo] (adempsit = ademerit, Plaut. Ep. 3, 2, 27), to take to one's self from a person or thing, to take away, take any thing from, to deprive of (syn.: demere, eximere, auterre, eripere).I.Of things:II.
si ego memorem quae me erga fecisti bene, nox diem adimat,
would take away, consume, Plaut. Capt. 2, 3, 57: multa ferunt anni venientes commoda secum; multa recedentes adimunt, take them away with themselves, as a fine antithesis to secum ferunt, Hor. A. P. 175:ut istas compedes tibi adimam, huic dem,
Plaut. Capt. 5, 4, 31:metum,
Ter. And. 2, 2, 2; so id. Heaut. 3, 1, 13; id. Hec. 5, 3, 19; id. Phorm. 1, 3, 9:Juppiter, ingentes qui das adimisque dolores,
Hor. S. 2, 3, 288:animam,
Plaut. Mil. 3, 1, 137:postquam adempta spes est,
Ter. And. 2, 1, 4:alicui vitam,
Cic. Planc. 42:pecuniam,
id. Quint. 15, 49:somnum,
id. Att. 2, 16:libertatem,
id. Dom. 9:exercitum,
id. Phil. 11, 8:aditum litoris,
id. Verr. 2, 5, 32:omnia sociis,
Sall. C. 12, 5:arma militibus,
Liv. 22, 44:vires ad vincendum,
id. 23, 18:imperium,
id. 22, 27:pernicitatem,
Tac. H. 1, 79.—And absol.:Qui propter invidiam adimunt diviti,
Ter. Phorm. 2, 1, 46.— Poet. with inf. as object:adimam cantare severis,
Hor. Ep. 1, 19, 9 (cf. Gr. aphairêsomai aeidein, I will prohibit them to sing; so Ov. Pont. 1, 7, 47; Sil. 9, 425).—Poet. of persons, to snatch away, to carry off:hanc, nisi mors, mihi adimet nemo,
Ter. And. 4, 2, 14:virgo, quae puellas audis adimisque leto,
Hor. C. 3, 22, 3.—(For the distinction between demere, adimere, eximere, v. Lamb. ad Cic. Fam. 1, 7; cf. Cic. Rep. 2, 31; Bentl. Hor. C. 4, 15, 18; and cf. Doed. Syn. IV. pp. 123-126.)
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.